دوزلی اوغلان آذربایجانی تورکی شعر موزیک

ماهسون قیرمیزی گول ( کیرمیزی گول )

مادری در حالی که بچه ای چهارماهه در شکم دارد، از شهر پدر، بینگولکوچ کرده ، رویاها و سختی هایش را به دیاربکیر خود می برد... پدر با وجود سه برادر بزرگترش نگرانی را از بین می برد. بچه ای که تا پنج سالگی عبدالله نام دارد، با ارسال شناسنامه از طرف پدر، ماهسون نامیده می شود. این تغییر غیرمنتظرانه اولین شکاف زندگی اوست. ماهسون در لغت نامه «عثمانلیجا» به معنی : مستحکم و محافظ، می باشد. چه کسی می داند، شاید پدری که در دور دستها بوده با دادن این اسم به پسرش خواسته که او را تشویق به زندگی مستحکم کرده باشد.تشویق استاد باغلاما (نوعی ساز محلی) آیهان باران باعثبرداشت اولینقدم به سوی کیلومترها راه دور می شود. دوره ای طولانی و سخت سپری می شود. در سالهای 1983 و 1984 در مسابقات آواز در دیاربکیر و مرسین مقامات اولی که کسب می کند باعث افزوده شدن اعتماد به نفس او می گردددر سال 1984 در دیاربکیر راننده اتوبوس مهمتر طاهر دوغموش که کاست تولید شده او را گوش می کند، قدم دوم را برداشته و در اونکاپان کاست آماتورش را به تولید کننده موسیقی مصطفی گونش می رساند تا گوش کند. گونش که صدای صاف و دلنواز او را می شنود او را بهاستانبول فرا می خواند. او به همین خاطر دیار مادری را رها کرده و به سوی دیار غربت راهی می شود.... رویای زندگی در استانبول، با نقشه های راه که به تازگی ترسیم شده اند، پیش می رود. او در زندگی در اتاقهای هتل چنان با اعتماد، چنان مصمم، چنان مهیج و چنان سرشار از عشق است که این مجادله سرانجام به ورود او به اولین دسته هنرمندان فارغ التحصیل در کنسرواتوری موسیقی ترک در کشور می انجامد. او دیگر مورد تمسخر قرار نمی گیرد او تحصیل کرده است...شهر دنیا استانبول، برای هنرمندان مادر شهرهاست. او از بزرگی استانبول نمی هراسد، نمی لرزد، شناختن، خو گرفتن و دوست داشتن را آغاز می کند. هنرمندی که با عشق دیاربکیر در دل، به استانبول آمده است، سالها بعد از حصارهای آواز فراتر می رود. او دیگر هم از آن ترکیه و هم متعلق به دنیاستدر سال 1992، او با تولید کننده موسیقی، هیلمی توپال اوغلو،آشنا می شود. یک سال بعد با آلبوم "عالم بویسا" به دنیایموسیقی قدم گذاشته، خود را در انبوهی از قدمهای برنداشته پیدا می کند. در سال 1994، سریال "عالم بویسا" را برای کانال استار بازی می کند. اولین سریالش در راس اخبار سریالها قرار گرفته و در داستان زندگی ، عرصه اولین هنرمندان نوشته می شود....زندگی هنری هنرمند، همیشه مثل یک آب جاری نیست. او روی خارهای سر راه هنر پا نهاده، مصمم به راه خود ادامهمی دهد. او به مسائل دیاری که در آن زندگی می کند بی تفاوت نمی ماند، آنچه را که درک می کند با ترانه هایش سر زبان می آورد. او با نمونه هایی مثل "انسان حاکلاری"،"همشهریم"، "تاشرالی"، "کاردشلیک تورکوسو"، "ییکیلمادیم"،"اؤلکم آغلار" و "بیزدن دییلدیر" به مسائل اجتماعی آهنگ می سازد. زیرا او گواه انسانهایی است که با دردهایشان بی صدا زندگی می کنند. او به همین دلیل صدای بی صدایان است... او دیدگاهش به دوستی را این چنین بیان می کند: من الکیبزرگ دارم، با این الک که مادرم به من هدیه کرده است کسانی بودند که رفع شدند. اما زندگی ام با بقیه دوستانسرشار از عشق و محبت سپری می شود.

فرزند دیاربکیر، فراست و زیرکی، و دارای قلبی باز بودن را توانگری می داند. او با گسترش دادن موفقیتهایش در عرصهموسیقی به تمام دنیا، با مجادله قرار گرفتن در دلها با صدایش، مثل آرامش دجله، راهش را ادامه می دهد

ماهسون از زبان خودش

مادرم "فائقه آریک" و پدرم "چرکز بازنجیر" در یک بیمارستاندولتی در "بینگول" با هم آشنا شدند و ازدواج کردند. مادرم به علت داشتن سه فرزند از شوهر قبلی خودش و یازده فرزند از شوهر بعدیش تا حد جدایی با پدرم پیش رفت. مادرم مرا چهار ماه حامله بود که از پدرم جدا شد و به "دیار بکر" کوچ کرد. او بالاخره چهارمین و آخرین بچه خودشرو در 26 مارچ سال 1969 (1348 شمسی) به دنیا آورد واسمش رو عبدالله گذاشت. عبدالله اسمی است که مادرمروی من گذاشت. در پنج سالگی با تعویض شناسنامه توسط پدرم اسمم ماهسون شد.

دیاربکر با تاریخ 9000 ساله و اولین مرکز مسکونی دنیا و منطقه گسترده تمدن انسانیت، با تاریخ وخاک جادویی. دیاربکر سرزمین "ضیاءگوکالپ" ها و "علی امری" ها، "سلیمان نظیف" ها و "احمد عارف" ها و سرزمین بلبل ترانه ها "جلال". دیار بکر سرزمین خوش آوازه خوان ها سرزمین مارها ، عقرب ها، رنج ها، سختی ها و به همان اندازه دیار بکر سرزمینی پر غرور.در منطقه عرب شیخ این شهر در خانه ای که مجموعاً یک اتاق داشت به دنیا آمدم. برادرهای ناتنی ام که از شوهر قبلی مادرم بودند (اسماعیل آریک ، محمود اریک و مصطفی آریک) از به دنیا آمدن من خیلی خوشحال شدند و مرا مثل برادر تنی خود بزرگ کردند. من شوکت پدری را از آنها دیدم چون اصلاً پدرم را نمی شناختم. اولین بار پدرم را در 6 سالگی از دور دیده بودم. از شش سالگی به بعد در بعضی تعطیلات شش ماهه که به دیدار مادربزرگم می رفتم پدرم و بقیه برادرانم را تنها در آن زمان می توانستم ببینم. دوره ابتدایی را در مدرسه ابتدایی "سلیمان نظیف" و دوره راهنمایی را در مدرسه "علی امری" و دبیرستان را در مدرسه جمهوریت دیار بکر خواندم.

پسر خاله ام آیخان باران در بین اقوام آدم دوست داشتنی ای هست و خیلی هم خوب ساز می زند. دفعه اول در برابرآیخان لرزان لرزان اولین شعری را که یاد گرفته بودم خواندم.آیخان تحت تاثیر صدایم قرار گرفت. از آن روز به بعد آیخان کارمداوم را با من آغاز کرد. حضور اول من در صحنه در دبیرستانجمهوریت به تحقق پیوست. مادرم و برادرانم دکتر یا مهندسشدن من را می خواستند. تاثیر موسیقی روی من خیلی زیادبود. هر روزم با موسیقی می گذشت. در ذهنم آواز خواندن در کنسرت ها را پرورش می دادم. به سختی می توانستم تصمیم بگیرم که مهندس خواهم شد ، دکتر و یا یک هنرمند.در سال 83 و 84 در فستیوال دیار بکر در مسابقات آواز خوانیبرای مطرح شدن خودم را آزمودم. در دومین دوره شرکت درمسابقات برای اول شدن مصمم بودم. در سال 84 در دیاربکرکاست آماتوری من توسط یک راننده اتوبوس (محمد تاریح) به گوش تهیه کننده ای به نام مصطفی گونش رسید و مصطفی گونش صدای مرا خیلی پسندید و مرا به استانبولدعوت کرد. برای موفقیت و رسیدن به هدفم 1800 کیلومترمسافت رو به اون شهر کهن طی کردم. سوالات زیادی در ذهنم وجود داشت. در بین میلیون ها نفر انسان در چنین کلان شهری چه کسی می داند که زندگی چقدر سخته؟ خیالات و امیدهایی داشتم اما از یک طرف ترس و وحشت هم داشتم. زندگی تا پایان عمر ، برای دنیا ، عشق، غم، حسرت، غربت. مجادله من در سال 84 در ماه سپتامبر با ورودم به استانبول شروع شد.

استانبولجایی که همسایه همسایه را نمی شناسد ، آدم آدم را نمی شناسد. آری این شهر استانبول است. چطور ساکناناستانبول به آنجا کوچ کردند و آمدند؟ هم ترسناکه هم پر رمز و راز و هم باز پس گیری شهر ( از دست قوم اشغالگر شهر) به نظر من خیلی زیباست. چگونگی آن را هیچکس به درستی نمی داند.آلبوم اولم رو در سال 84 در ماه کاستم ( نوامبر) به دنیایموسیقی عرضه کردم. در پی اون 7 آلبوم دیگه آمد.پنج سال تمام گذشته بود. در این مدت خانه ام اتاق شماره 314 هتل لاله بود. این هتل در جاده مسیح پاشا گل سرسبد هتل ها بود. در سال 89 تصمیم گرفتم برای تهیه آلبوم و هرچه زیبا شدن کارهایم در موسیقی و وارد شدن به عرصه کنسرواتوری در امتحان دانشگاه شرکت کنم، دانشگاه دولتی فنی موسیقی ترک.

مکان اجرای موسیقی، اولین کنسرواتوری موسیقی ترک درترکیه.در سیاست موسیقی مدرسه موسیقی کم بود. اما چه افسوس که در اثر سستی دولت یک مدرسه موسیقی موجود بود. در مقابل این سیستم آموزش ضعیف من اراده قوی ای داشتم. مدرسه آموزشی هنرمندان ترکیه متاسفانه به دست فراموشی سپرده شده بود و دیگر یک موسسه مورد علاقه نبود و ارزشی نداشت. جهانی شدن هنر مرهون ارزش پیدا کردن هنر میان جوامع و مردم هست. امیدوارم سیاستمردانی که به هنر و هنرمند ارزش قایل میشوند مسوول موسسه های آموزشی بشوند.

در سال92 با "حلمی توپ اوغلو" آشنا شدم که به من پیشنهاد یک آلبوم کرد. من با این پیشنهاد که بعد از 4 سال به من شده بود در سال 93 با آلبوم "عالم بویسا" کار حرفه ای خودم را آغاز کردم.

در سال 94 در کازینوی چاکیل به همراه بولنت ارسوی (خواننده) به صحنه رفتم.

در سال94 برای استار تی وی سریال عالم بویسا را در چندقسمت کار کردم.

ـ ساخت اثری جهت محبت، صلح، دوستی، برادری، با هم

بودن، دین، زبان، مذهب، یه دید سیاسی جداگانه.

ـ با عصر تکنولوژی همراه شدن.

ـیک موزیسین تولید کننده و مدیر و سازمان دهنده بودن.

ـ سرمایه گذاری برای موسیقی.

ـ نمونه کامل یک هنرمند .

ـ دست کم هر 2.5 و یا 3 سال یک آلبوم دادن.

ـ با زنان به برنامه نیامدن.

ـ تصدیق تازه کاران(آماتورها).

ـ به با ارزش ترین انسان ها اهمیت قائل شدن.

سالی که در استانبول بودم هر روزش جدا ، هر لحظه اش

یک غم جداگانه و یک مجادله بود من در سالهای مه آلود

گذشته مقاطع رو گذراندم.

Ad: Mahsun Abdullah

Soyadı: Kırmızıgül Bazencır

Doğum Tarihi: 26 Mart 1969

Doğum Yeri: Diyarbakır

Baba: Çerkez Bazencır

Anne: Faika Arık

Kardeş Sayı: 18 kişi

Kardeşi: Mahmut Arık

Kardeşi: Mustafa Arık

Boyu: 1.82 cm

Saç Rengi: Siyah

Göz Rengi: Kahverengi

Sevdiği Yemek: Kuru Fasulye - Pilav

Arabası: BMW

Din: İslam

Albüm Sayı: 11 albüm profesyonel - 5 albüm amator

Faaliyetler: Şarkıcı - Kompozitör - Çalgıcı - Besteci - Aktör

Diziler: Alem Buysa - Bu Sevda Bitmez -

Hemşerim Yıkılmadım - Zalim - Aşka Sürgün