Aldı gülzar içrǝ su ǝksi-üzari-alini,

Çǝkdi güllǝr surǝtin mǝnzur edib timsalini.

Adın etmiş gün, alıb bir ǝks mirati-fǝlǝk,

Sübh göstǝrdikdǝ sǝn rüxsari-fǝrrüxfalini.

Şǝrhǝ bir gün qıldığın bidadi çǝkmǝz hǝşrǝdǝk,

Ol mǝlǝk kim, yazmaq istǝr nameyi-ǝmalini.

Seyli-xun xalın xǝyalilǝ pozub göz mǝrdümün,

Mǝrdüm etmiş çeşmi-xunbarǝ xǝyali-xalini.

Mürği-dil qalmadı kim, seyd olmadı, ey şux çeşm,

Sakin et pǝrvazdǝn şǝhbazi-mişginbalini.

Qoymadın bir kimsǝ cövrün çǝkmǝyǝ, rǝhm et dǝmi,

Mǝn qıl xunrizlikdǝn qǝmzeyi-qǝttalini.

Qǝm günü üstümdǝ sǝndǝn qeyri yox, ey dudi-ah!

Lütf qıl, mǝndǝn götürmǝ sayeyi-iqbalini.

Ey Füzuli, bǝs ki, qǝmnak oldu ǝhvalın sǝnin,

Qǝmdǝn ölsǝn, hiç kim sormaz dǝxi ǝhvalini.