MƏHƏMMƏD FÜZULİ محمد فضولی
Aldı gülzar içrǝ su ǝksi-üzari-alini,
Çǝkdi güllǝr surǝtin mǝnzur edib timsalini.
Adın etmiş gün, alıb bir ǝks mirati-fǝlǝk,
Sübh göstǝrdikdǝ sǝn rüxsari-fǝrrüxfalini.
Şǝrhǝ bir gün qıldığın bidadi çǝkmǝz hǝşrǝdǝk,
Ol mǝlǝk kim, yazmaq istǝr nameyi-ǝmalini.
Seyli-xun xalın xǝyalilǝ pozub göz mǝrdümün,
Mǝrdüm etmiş çeşmi-xunbarǝ xǝyali-xalini.
Mürği-dil qalmadı kim, seyd olmadı, ey şux çeşm,
Sakin et pǝrvazdǝn şǝhbazi-mişginbalini.
Qoymadın bir kimsǝ cövrün çǝkmǝyǝ, rǝhm et dǝmi,
Mǝn qıl xunrizlikdǝn qǝmzeyi-qǝttalini.
Qǝm günü üstümdǝ sǝndǝn qeyri yox, ey dudi-ah!
Lütf qıl, mǝndǝn götürmǝ sayeyi-iqbalini.
Ey Füzuli, bǝs ki, qǝmnak oldu ǝhvalın sǝnin,
Qǝmdǝn ölsǝn, hiç kim sormaz dǝxi ǝhvalini.
+ نوشته شده در ساعت توسط وحید شکرزاده
|