MƏHƏMMƏD FÜZULİ محمد فضولی
Alǝm oldu şad sǝndǝn, mǝn ǝsiri-qǝm hǝnuz,
Alǝm etdi tǝrki-qǝm, mǝndǝ qǝmi-alǝm hǝnuz.
Can bağışlardı lǝbin izhari-göftar eylǝyib,
Vurmadan İsa lǝbi canbǝxşlikdǝn dǝm hǝnuz.
Sǝcdǝgah etmişdi eşq ǝhdi qaşın mehrabını,
Qılmadan xeyli-mǝlaik sǝcdeyi-Adǝm hǝnuz.
Canǝ dǝrdin, cismǝ peykanın rǝvan etmişdi hökm,
Cism ilǝ can irtibatı olmadan möhkǝm hǝnuz.
Əşk sǝrf eylǝr fǝlǝkdǝn kam hasil qılmağa,
Bu gühǝr qǝdrini bilmǝz dideyi-pürnǝm hǝnuz.
Pǝrdeyi-çeşmim mǝqam etmişdi bir tǝrsabeçǝ,
Olmadan mǝhdi-Mǝsiha damǝni-Mǝryǝm hǝnuz.
Ey Füzuli, eylǝdi hǝr dǝrdǝ dǝrman ol tǝbib,
Bir mǝnim zǝxmimdir ancaq bulmayan mǝrhǝm hǝnuz.
+ نوشته شده در ساعت توسط وحید شکرزاده
|