فضولی 3
SAQİNAMƏ
Saqi, mǝdǝd et ki, dǝrdmǝndǝm!
Qǝm silsilǝsinǝ paybǝndǝm.
Qǝm dǝfinǝ cami-mey dǝvadır,
Tǝdbiri-qǝm eylǝmǝk rǝvadır.
Sǝndǝn nǝ inayǝt olsa vaqe
Fikr etmǝ ki, mǝndǝ ola zaye
Mǝn bir sǝdǝfǝm, sǝn ǝbri-niysan,
Ver qǝtrǝvü al dürri-ğǝltan.
Sǝnsǝn xurşidü mǝn siyǝh xak,
Ver atǝşü al cǝvahiri-pak.
Rǝhm et ki, qǝribü xaksarǝm,
Bimunisü yarü qǝmgüsarǝm.
Ol bir neçǝ hǝmdǝmi-müvafiq,
Yǝni şüǝrayi-dövri-sabiq,
Tǝdric ilǝ gǝldilǝr cǝhanǝ,
Tǝzim ilǝ oldular rǝvanǝ.
Dövran oları müǝzzǝm etdi,
Hǝr dövr birin mükǝrrǝm etdi.
Hǝr birinǝ hami oldu bir şah,
Zövqi-süxǝnindǝn oldu agah.
Türkü ǝrǝbü ǝcǝmdǝ ǝyyam,
Hǝr şairǝ vermiş idi bir kam.
Şad etmiş idi Əbunǝvası,
Harun xǝlifǝnin ǝtası.
Bulmuşdu sǝfayi-dil Nizami,
Şirvanşahǝ düşüb girami.
Olmuşdu Nǝvaiyi-süxǝndan,
Mǝnzuri-şǝhǝnşǝhi-Xorasan.
Söz gövhǝrinǝ nǝzǝr salanlar,
Gǝncinǝ verib gühǝr alanlar,
Çün qalmadı, qalmadı fǝsahǝt,
Ərbabi-fǝsahǝt içrǝ rahǝt.
Ol taifǝ çǝkdi xirqǝyǝ baş,
Halǝtlǝrin etmǝz oldular faş.
Ta olmaya rǝsmi-şer mǝfqud,
Əbvabi-fünuni-nǝzm mǝsdud.
Lazım mǝnǝ oldu hifzi-qanun,
Zǝbti-nǝsǝqi-kǝlami-mövzun.
Naçar, tutub tǝriqi-namus,
Rahǝtdǝn olub müdam, mǝyus,
Əhdi sözǝ istivar qıldım,
Əşar demǝk şüar qıldım.
Çün xǝlqǝ xilafi-müddǝayǝm,
Onlar zǝmincǝ süst rǝyǝm.
Hǝr söz ki, gǝlir zühurǝ mǝndǝn,
Min tǝnǝ bulur hǝr ǝncümǝndǝn.
Eylǝr hǝsǝd ǝhli bağlayıb kin,
Tǝhsin ǝvǝzinǝ nǝfyü nifrin.
Ümmid ki, rǝf olub küdurǝt,
Tǝğyirpǝzir ola bu surǝt.
Ol qövm bu gülşǝnǝ girǝndǝ,
Bu gülşǝn içindǝ gül dǝrǝndǝ
Gül tazǝ idivü sǝbzǝ növxiz,
Tǝrpǝndikcǝ nǝsimi-gülriz
Onlar gülü dǝrdilǝr, mǝni-zar
Hala dilǝrǝm dǝrǝm xǝsü xar.
Bu bǝzmǝ olar verǝndǝ tǝzyin
Mey saf idi, bǝzm hǝm növayin.
Mey
Qaldı mǝnǝ daği-dürd suzi.
Bu dürdǝ mǝn olmuşam hǝvaxah,
Bir nǝşǝ verǝrmi, bilmǝzǝm, ah!